"Richard Lindgren's songs touch my heart deeply, he is a kindred spirit to me. The sorrow, the longing, the anger, the humor, the always reaching for something more, he expresses all these feelings so beautifully in his new CD A Man You Can Hate. What a stunning collection of songs, of human emotion, of glimpses into the unsettled soul of an artist. He has given us an honest gift, the best gift any artist can give. He has given us himself." - Mary Gauthier

Het heeft iets onwezenlijks: folk- en Americanamuziek afkomstig uit Zweden. Toch is dat wat je te horen krijgt als je de nieuwste cd van Richard Lindgren "Death and Love" in de speler stopt. Deze man blijft je verbazen. De ene keer met verstilde alt-country, de volgende keer met perfecte pop en dan weer met een huiveringwekkende portie Americana. Zijn titelloze debuutplaat dateert al uit 1996, en sindsdien brengt hij het ene kleine meesterwerk na het andere uit. Lindgren is dus al behoorlijk lang bezig een mooie catalogus op te bouwen met allemaal sublieme albums. En na een eerste beluistering van het nieuwe album was mijn conclusie meteen gemaakt: Aangenaam verrast!

Al zijn er artiesten die drie cd's per jaar uitbrengen, Lindgren was wat dat betreft vroeger een stuk zuiniger. Tussen iedere studioplaat van hem ligt ongeveer een drietal jaren. Na een dergelijk lange periode kan er echter ontzettend veel veranderen. Zo was zijn cd "A Man You Can Hate" (2008) weer net een tikkeltje anders dan het eerste rauwe debuut en de volwassen opvolgers "Postcard From Elsehere" (2003) en "Salvation Hardcore" (2006). Een totaal andere plaat trouwens dan zijn voorgangers, want waar artiesten tegenwoordig stoppen met het opnemen van cd's, kwam Lindgren toen met een dubbelaar op de markt met allemaal originals, waarmee hij in de voetsporen trad van collega’s als Dylan / The Band / Young / Springsteen. Het leverde wederom een hele mooie plaat op. Een plaat die zich, net als zijn voorgangers, wentelde in de melancholie van het hoge Noorden, maar ver blijft van de mystieke soundscapes die zo vaak onlosmakelijk verbonden blijken met de wat somberdere klanken uit Scandinavië. Maar de verrassing is dat onze vriend nog juist geen jaar geleden na "A Man You Can Hate" op de proppen kwam met zijn album, "Poets Drown In Lakes" (2009), live opgenomen met een kleine begeleidingsgroep in Lindgren's thuishaven Malmö. Richard 's album "Memento" uit 2011 was meer een compilatie met songs uit de zojuist vernoemde albums over de periode 1996-2010, dus eerder een Best Of. Na zijn albums, "Grace" en "Driftwood (De 309 Sessions)" die beide in 2003 verschenen kwam onze Zweed al snel met nieuw werk, "Sundown On a Lemon Tree" (2014), waarbij hij zich toen heeft laten inspireren door zijn verblijf in Italië. Naast prachtige en tijdloze eigen nummers doet Lindgren een stel verrassende covers op dit album. Covers die we dan weer terugvinden op het album "A Hobo’s Selection" (2016), songs die hij live speelde, blijkbaar voor hem om zich te amuseren, waardoor we deze plaat als een tussendoortje kunnen beschouwen.

"Death and Love" is het elfde album van Lindgren sinds het veelgeprezen "Malmostoso" uit 2016. Dit album werd zoals de voorganger opgenomen in Italië. Alle muzikanten, met een paar uitzonderingen na, zijn Italiaans en de meeste nummers werden geschreven of geïnspireerd door Pavia, een stadje dicht tegen Milaan. Met de titel van het album "Malmostoso" verwijst Richard niet zo zeer naar zijn geboortestad Malmö. Het is eerder een plaatselijke Italiaanse uitdrukking, wat triest en somber betekent, die ook vooral de breekbare liedjes tekenen op dit album, toch heeft deze plaat een stemmig en gevarieerd klankenpalet, een palet dat fraai kleurt bij Lindgren's stem. Dat de sfeer op dit album dusdanig ingetogen en minder uitbundig is heeft veel te maken met het overlijden van zijn moeder, zij overleed juist enkele weken voor de opnames. Haar dood vindt dan ook ontegenzeggelijk zijn weerslag in de teksten. Anno 2019, drie jaar later, kan het verleidelijk zijn om te denken dat deze singer songwriter lui is geweest. Maar helemaal niet, integendeel, het is een zeer creatieve periode geweest voor Richard. Maar door omstandigheden heeft hij niet zoveel tijd in de opnamestudio kunnen doorbrengen als hij nodig zou hebben gehad om al zijn nieuwe nummers op band te krijgen. Richard verloor in deze 3 jaren nu ook zijn vader en had het wachten op nieuw materiaal gewoon te maken met zijn verdriet en veel praktische zaken. Terwijl hij dit alles verwerkte, schreef Lindgren enkele van zijn beste nummers tot nu toe. Liederen van duisternis, verdriet en dood. Maar ook van hoop en liefde. Al bevat dit album een altijd aanwezig donker gevoel voor humor, heeft hij het album opgedragen aan zijn vader.

"Death and Love" is geproduceerd door Magnus Nörrenberg en toont zijn vaste tourband, the Remarkables, met Håkan Nyberg op drums, Kalle Johansson op bas, Janne Adolfsson op mandoline en zijn gitarist, Jon Eriksson en pianist Nils Bondesson schreven overwegend de muziek voor dit album, terwijl Richard de teksten voor zijn rekening nam. De rauwe strot van Lindgren wordt in zijn sombere songs gekleurd door emotie, wat de songs op de plaat een bijzondere lading geven. Het kleurt verrassend fraai bij de soms uitbundige klanken van de muzikanten die hem begeleiden. De plaat begint gloedvol met de titeltrack, een nummer dat meteen aan Tom Waits laat denken. Een nummer, zoals ook de andere verhalen op deze plaat, dat je aangrijpt en even doet nadenken. Is dan ook van een beklemmende schoonheid en zeker voor insiders interessant spul. Wel is het zo dat pas na ettelijke malen luisteren de 11 songs hun diepste geheimen prijsgeven. De teksten zijn ronduit prachtig, en op de muziek zelf is overigens ook weinig aan te merken: er wordt fraai en ingetogen gemusiceerd door Lindgren’ begeleiders, die zo een ideaal klanklandschap creëren voor zijn prettig gruizige stem. Het volgend nummer "Down On My Luck" doet dan weer denken aan het werk van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. "Turnstile" is een prima uitgevoerd rocknummer waarin de heren muzikaal los gaan, maar de meeste indruk maakt Richard echter wanneer deze muzikanten even gas terug nemen zoals in "Jilted Love", of half weg de plaat in het luchtige "Bad Habit" en in de emotionele afsluiter "Where Did You Go, Little Boy?". De man schrijft songs die qua melodie toegankelijk zijn maar tekstueel heel wat dieper gaan. Richard Lindgren mag zo langzamerhand wel beschouwd worden als het beste dat Zweden op dit gebied te bieden heeft.